13. Raven - The Bird Of The Past.

Wiedziałam, że ten dzień będzie spieprzony dokładnie wtedy, kiedy zdałam sobie też sprawę, że nie było opcji, bym przestała myśleć o tym, co się stało. Nie dość, że miałam problemy ze snem, przez co prawie przespałam budzik, to na dodatek od samego ranka zachowywałam się jak chodzące zombie. Robiłam wszystko machinalnie do momentu, gdy stanęłam za ladą i poczułam ogrom ciężaru, który spadł na moje barki, a którym nie mogłam się z nikim podzielić. Nie żebym chciała kogoś obarczać problemami. Marina wyglądała, jakby była tak samo znużona ogólną sytuacją, ale to nie przeszkadzało mi w kontemplowaniu, dlaczego właściwie milczałam, kiedy chciałam jej powiedzieć tak wiele. Chciałam jej powiedzieć, jak niezrozumiałym dla mnie było zachowanie Billa w obliczu tej wariatki. Chciałam jej powiedzieć, że przestraszyłam się, gdy zostawił mnie na dachu i ruszył na dół, jakby mógł sobie ze wszystkim poradzić. Chciałam jej powiedzieć, że poczułam się jak przed dwoma laty, gdy denerwowałam się każdym zniknięciem Dereka. Nie było nieśmiertelnych ludzi, a więc istnieli tylko ryzykanci. Chciałam to wszystko powiedzieć Marinie, gdy ta w milczeniu sączyła kawę, ale z moich ust nie wydobył się nawet najcichszy dźwięk. Spytałaby się, co tak naprawdę robił Derek, że miałam prawo się o niego bać. Co bym jej powiedziała? Prawda była za szalona, by ją tak po prostu do siebie przyjąć.

Bill się nie bał. Bill mnie ochronił swoim własnym ciałem, gdy kobieta chciała któreś z nas zaatakować i pierwszy raz od dłuższego czasu poczułam się bezpieczna. Nie wiem, jak inni to postrzegali, ale dla mnie bezpieczeństwo było jak jeden z najdroższych narkotyków, które można było z łatwością przedawkować. Ale znowu gdy zażywało się go w odpowiednich ilościach, można było się nim bez ustanku napawać i żyć w beztrosce, nie obawiając się skutków ubocznych. Bill przyciągał mnie tak… prymitywnymi sposobami, że chciało mi się śmiać z niedowierzania. Nic skomplikowanego, wyszukanego. Bill przyciągał mnie seksualnie, intelektualnie i otaczał mnie ramionami dokładnie w tych momentach, kiedy tego potrzebowałam. Zawsze wiedział, gdzie uderzyć, bym zareagowała i to było tak proste, że aż przerażające. I, do cholery, chciałam to powiedzieć Marinie, a tymczasem dusiłam wszystko w sobie, nie umiejąc mówić. Boże, jakie to było męczące.

- Hej. – odezwała się nagle, przerywając picie kawy i spojrzała na mnie znacząco. – Miałyśmy rezerwację na ten weekend. – oznajmiła mi poważnie, niemal natychmiast odrywając ode mnie wzrok i już wiedziałam, że coś się działo. Coś musiało się stać pomiędzy nią a Shaunem.

- Naprawdę? – wymruczałam nieobecnie, a ona znów posłała mi to spojrzenie, od którego już nic więcej nie powiedziałam, tylko wyciągnęłam spod lady swój telefon i pobieżnie przeszukałam skrzynkę mailową. To był plus tego, że tak ostro pracowałyśmy. Robiłyśmy sobie z wyprzedzeniem rezerwacje do klubów tylko po to, by poprawić sobie zły humor, który najwyraźniej trafił się i jednej i drugiej, nie patrząc na to, ile kosztowała wejściówka. Westchnęłam i pokiwałam głową, odnajdując właściwą wiadomość.

- Giorgio’s – odparłam, odkładając z powrotem telefon. – Szlag, tyle się produkowałyśmy, żeby się tam dostać… Idziemy?

- Nie jesteś przypadkiem umówiona z Billem? – Marina odstawiła kubek na blat i zerknęła na zegarek wiszący na ścianie. Jeszcze tylko kilka minut i trzeba będzie zabrać się do roboty, kiedy ja wolałam spędzić dzisiejszy dzień w łóżku i przespać zmęczenie.

- Nie. – odpowiedziałam i przed oczami znów stanęła mi wczorajsza noc. Autentycznie mnie po tym wszystkim spławił, wymawiając się tym, że musi się czymś zająć w związku z tą kobietą. Jak miał cokolwiek zrobić, kiedy jej twarz zakrywał kaptur i… A co jeśli ją znał? Zmarszczyłam czoło w zamyśleniu. A co jeśli wiedział, kto to był i wiedział, dlaczego ten ktoś to zrobił? Skąd miałby wiedzieć? – Nie, nie jestem… - musiałam się napić. Byłam zmęczona myśleniem o wszystkich niewiadomych, które mnie otaczały.

- To to lepiej tego nie zmarnujmy. Druga taka okazja pewnie trafi się za kolejne kilka miesięcy. – zauważyła, przygryzając wargę, a ja skinęłam głową, próbując wymusić w sobie większy entuzjazm. Miałam tylko nadzieję, że nie spotkam tam Dereka.

Dzień wlókł się niemiłosiernie i choć starałam się skupić na tym, co dzisiaj na siebie założę, ów temat był jednocześnie poprawiający humor, jak i skutecznie go gaszący. Postanowiłam założyć na siebie czarną sukienkę od Diane Von Furstenberg na wąskich ramiączkach z prostym dekoltem z poziomymi warstwami koronki na materiale, dobrać do niej białą kopertówkę obleczoną czarną koronką sygnowaną tym samym nazwiskiem i platformy Lady Daf od Louboutina. Jedynym mankamentem było to, że każda jedna rzecz była zakupiona przez mojego niedoszłego narzeczonego i to z jakiegoś powodu po tylu miesiącach zaczęło mnie poważnie irytować. Miałam za mało swoich własnych rzeczy, do cholery. Może powinnam była wybrać coś innego? Nie miałam absolutnie zielonego pojęcia, a przecież nigdy nie byłam takim typem kobiety, która przez cały dzień zastanawia się, co ma na siebie włożyć, by się pokazać w klubie. Dzisiaj natomiast stałam się chyba jeszcze bardziej nieobecna, niż moja przyjaciółka i pewnie dlatego się potknęłam, gdy szłam do mojego stałego klienta od garnituru i pracy z wysokiej półki.

- Boże, przepraszam! – niemal pisnęłam, gdy w ostatnim momencie podparłam się o jego stolik, unikając upadku, ale za to cała zawartość mojej tacy wylądowała mu na rękach. Odsunął krzesło ze zgrzytem, sycząc głośno i zreflektowałam, że poparzyłam mu dłonie gorącą kawą. – Naprawdę przepraszam, nie wiem, co we mnie dzisiaj wstąpiło!... – wyrwałam serwetki z serwetnika i rzuciłam się na pomoc jego rękom i rękawom garnituru. Nie zauważyłam nawet, kiedy Marina pojawiła się obok, ratując cały stolik przed zalaniem i dosłownie płonęłam na twarzy z zażenowania. To było tak cholernie nieprofesjonalne, że jeszcze nigdy mi się to nie zdarzyło. Ani w Damarsie, ani nigdzie indziej. Boże, co za wstyd…

- W porządku, nic się… - urwał, gdy podciągnęłam mu rękawy i zastygłam w bezruchu, czując oblewający mnie zimny pot. Wyrwał rękę, natychmiast zakrywając ją aż po nadgarstek, a ja nawet nie oponowałam. Wciąż miałam wzrok utkwiony w to samo miejsce, mając przed oczami wytatuowanego małego czarnego kruka. Zamrugałam oczami, ledwo dowierzając, ale jego płochliwa postawa powiedziała mi wyraźnie, że nic takiego mi się nie przewidziało. Spojrzałam na jego bladą twarz i byłam pewna, że moje policzki były tak samo białe jak jego. Mężczyzna przychodził tu niemal od otwarcia, a ja nigdy tego nie zauważyłam. Nie rozumiałam. Boże, niczego już nie rozumiałam.

- Na pewno wszystko w porządku? – usłyszałam zmartwiony głos Mariny, ale ja ani drgnęłam, tak samo jak klient. Doskonale wiedziałam, co oznaczał ten tatuaż, dokładnie w tym miejscu na ciele. Przecież to nie mógł być jakiś pieprzony przypadek! A jeśli tak nie było, to znaczyło, że ten facet mnie szpiegował!

Świadomość zalała mnie tak raptownie, że zrobiło mi się słabo i zrobiłam krok do tyłu, jakby to miało mi zapewnić więcej bezpieczeństwa. Kpina.

- Jak długo… - potrząsnęłam głową. W końcu wiedziałam jak długo tu przychodził, a to chyba automatycznie było odpowiedzią na pytanie, jak długo zdawał relacje na temat mojego życia. Nie chciałam wierzyć własnym oczom.

Boże, a jeśli on wiedział o tym, że… A jeśli on wiedział o Kaulitzu? Przełknęłam ślinę, czując boleśnie walące serce. Nie chciałam, by o tym wiedział. Za żadne skarby.

- Nie mogę powiedzieć. – odezwał się po chwili, upewniając mnie w tym, że to, co widziałam, istniało naprawdę. Sapnęłam, przecierając dłońmi twarz. Serwetki już dawno leżały na ziemi, a ja nawet nie zreflektowałam, kiedy je upuściłam.

- Każ mu się odpieprzyć i po prostu opuść ten lokal. – oznajmiłam cicho, acz wyraźnie, patrząc na niego zdecydowanie. Szpiedzy nie byli niebezpieczni. Z reguły. – Teraz. – dodałam, zaciskając zęby. Derek mnie szpiegował. Na litość boską, najpierw potraktował mnie tak, jakby nas nigdy nic nie łączyło, a teraz to?! Schyliłam się po pieprzone serwetki, zabrałam też ze stołu tacę, omijając zdezorientowany wzrok Mariny i twardym krokiem ruszyłam na zaplecze, udając że wcale nie zwracałam na siebie uwagi całej restauracyjki. Był taki miły i uprzejmy za każdym razem, gdy tu przychodził, a okazuje się, że robił to celowo, by nie ujawnić swojego prawdziwego powodu przyjścia!...

Czując napływające łzy, zniknęłam za drzwiami i zakwiliłam cicho, mrugając wściekle oczami, by tylko się nie rozpłakać. Wiedziałam, że od przeszłości nie ucieknę, ale, do kurwy nędzy, nie wiedziałam, że to miało brzmieć aż tak dosłownie. Gdzie miałam się skryć przed dalekosiężnymi rękoma Dereka? I dlaczego mnie szpiegował, skoro ponoć już tak dawno odpuścił?

- Ej, co to, kurwa, było? – Marina niespodziewanie wpadła na zaplecze, a ja wciągnęłam ze świstem powietrze i znów wszystko mi z brzdękiem upadło na podłogę. Zmierzyła mnie jawnie rozjuszonym spojrzeniem i poczułam się kompletnie bezsilna wobec rzeczywistości.

- To… znajomy Dereka. – wydukałam, a wyrzuty sumienia powiększyły się wraz z kolejnym kłamstwem, którym poczęstowałam przyjaciółkę. Byłam beznadziejna. Zbudowałam cholerną iluzję wokół niej, jakby to było fair. Co z tego, że tak było lepiej? Czy teraz to robiło jakąkolwiek różnicę? Odetchnęłam ciężko, czując skurcze żołądka z nerwów. – On… zdaje mu chyba relacje. – dodałam, gdy otworzyła drzwi, sprawdzając, czy na sali było wszystko w porządku, by zabrzmiało to jakkolwiek blisko prawdy. Zamarła, a po chwili powoli odwróciła głowę w moją stronę. Na jej twarzy widziałam dokładnie to samo niedowierzanie, jakie ja musiałam mieć wymalowane, gdy zobaczyłam pieprzonego kruka.

- Słucham?

- Zdaje mu relacje.

- A co go teraz to wszystko, do cholery, obchodzi po tym, co ci zrobił? – prychnęła, robiąc gniewną minę. Wzruszyłam ramionami, bo sama nie miałam pojęcia. Ten dzień był katastrofą. Chciałam wrócić do domu, zasnąć i zapomnieć. A co, jeśli ten facet nie był jedynym szpiegiem? – Możesz go podać do sądu za coś takiego!

- Wiem. – ponownie przetarłam twarz i potrząsnęłam głową. – Ale skoro już odkryłam, kim jest ten facet… Poczekam. – i nigdy nic z tym nie zrobię, bo doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, że każde moje poczynania spalą na panewce. Gorzej niż walka z wiatrakami.

- Boże, nie wierzę…. Po tylu miesiącach? A ten gość od garniaków zdawał się być naprawdę fajny…

- Wiem.

Chciałam się upić. Przysięgam, że wyjście do klubu sprowadziło się do tego, że chciałam dostać w ręce alkohol i w ten sposób zapomnieć o tym, co dzisiaj słyszałam i widziałam. Przynajmniej przez jakiś czas mogłabym poudawać, że nic takiego nie miało miejsca, a ja miałam pijackie omamy. To nie było w moim stylu i wiedziałam, że bycie pijanym było upokarzające i szczeniackie. Głupie. I było pójściem na łatwiznę. Ale pierwszy raz od dawna nie mogłam się powstrzymać.

Główną rzeczą, która rzuciła mi się w oczy, gdy weszłyśmy do środka klubu, który znajdował się za zapleczem kuchni hotelu The Standard, były lustra, a ja jak ta ostatnia idiotka wzdrygnęłam się, gdy zobaczyłam w nich swoje własne odbicie. Nie miałam nastroju, by na siebie patrzeć. W zasadzie to nie miałam nastroju na nic prócz picia. Powinnam to widzieć w innych barwach, bo wiedziałam, jak ciężko było się dostać do Giorgio’s, kiedy nie było się szychą. Wiedziałam też, że powód, dla którego chciałam się upić, był też powodem, dla którego ja i Marina miałyśmy możliwość pojawienia się tutaj. Gdybyśmy tylko były o siłach, by to wykorzystać, Damar’s Place opływałby w znane osobistości. Tekst o Giorgio’s „to także miejsce, gdzie możesz zostać zauważony w Hollywood, jeśli możesz dostać się do środka” mówił sam za siebie.

Zostałyśmy zaprowadzone do zarezerwowanej czarnej kanapy i opadłam na nią niezbyt elegancko, uśmiechając się głupio na widok stojącej już butelki wódki Elyx i wytrawnego wina Perrier-Jouët. Wolałam raczej słodkie, więc zamierzałam raczyć się tylko wódką.

Zamknęłam na chwilę oczy i westchnęłam głośno, co i tak zagłuszyła klubowa muzyka. Odłożyłam na bok kopertówkę i znów uśmiechnęłam się idiotycznie, gdy usłyszałam brzdęk szkła. Uchyliłam powieki i ujrzałam Marinę rozlewającą wódkę do kieliszków. Cóż, nie tylko ja byłam w ponurym nastroju, jak już zauważyłam z samego rana.

Coś było w tego typu miejscach, że przepływająca przez ciebie muzyka sprawiała, że jakoś wszystko było łatwiejsze do zniesienia i mięśnie spiętego ciała się rozluźniały, jeśli tylko na to pozwalałeś. I mi zrobiło się lżej. Lubiłam spędzać czas w klubach nawet, gdy nie stawiałam stopy na parkiecie, by tańczyć, a to zdarzało mi się nie raz i nie dwa.

Wzięłam do ręki kieliszek, który podała mi Marina z sardonicznym uśmiechem i stuknęłyśmy się szkłem w toaście.

- Za Damar’s Place, jedyną sensowną rzecz w życiu. – oznajmiła, a ja parsknęłam suchym śmiechem.

- Za Damars. – zgodziłam się i wypiłam alkohol co do kropelki, czując typowe palenie w przełyku, co rozbawiło mnie jeszcze bardziej, bo przecież miałyśmy dostać przekąski, czy jakieś jedzenie według rozpiski biletów vipowskich, a nawet na to nie poczekałyśmy, od razu rzucając się do alkoholu jak ostatnie pijaczki. Jeden kieliszek, drugi kieliszek, trzeci kieliszek i nadeszła uśmiechnięta blondynka, która okazała się być tą miłą panią, która nas uraczyła jedzeniem. Więc czwarty kieliszek został zagryziony grillowaną pitą z hummusem i wtedy Marina znów się odezwała. – Shaun myśli, że rzucę dla niego wszystko w cholerę, rozumiesz? Po tym, co przeszliśmy i znając doskonale powód, dla którego się wtedy rozstaliśmy, on znów nie potrafi zrozumieć, że, kurwa, mam robotę, którą muszę wykonać, zanim, kurwa, wrócę do domu. – wycedziła, patrząc się tępo w tańczących ludzi. – Jakby wszystko kręciło się wokół jego samolubnej dupy. Jakbym miała być na każde jego zawołanie, bo on tak chce i to nieważne, że muszę z czegoś zrezygnować, z czegoś, co dosłownie utrzymuje mnie przy życiu, bo to, kurwa, praca. Czy ja wymagam od niego zbyt wiele? Powiedz mi, Aida, bo już sama nie wiem. – zerknęła na mnie z goryczą i znów wróciła do obserwowania ludzi, jakby wcale nie nawiązała ze mną konwersacji.

- Myślałam, że się zmienił.

- Ja też tak myślałam.

Westchnęłam na ten suchy ton i potrząsnęłam głową, dolewając nam wódki.

- Przepraszam, że go wtedy do ciebie przyciągnęłam.

- Nie przepraszaj, to nie twoja wina. – uśmiechnęła się do mnie słabo i chwyciła kieliszek. – Po prostu to nie jest takie łatwe, bo wciąż chcę, by ze mną był, chociaż chyba nie jest to nam pisane. – roześmiała się bez żadnej oznaki rozbawienia i zrobiło mi się tak po prostu przykro. – A może to ja nie kocham go na tyle mocno, by coś zmienić. Może obie niszczymy sobie życie.

To był jeden z negatywów alkoholu. Cholerne dołowanie.

- Bill mi już to zdążył powiedzieć, więc tylko przytaknę. – wzruszyłam ramionami i opróżniłam kieliszek. Marina zmarszczyła czoło i spojrzała na mnie pytająco.

- Powiedział ci, że niszczymy sobie życie? – powtórzyła, a ja wsunęłam sobie do ust pitę, zanim odpowiedziałam.

- Nie słowo w słowo, ale morał, zapewniam cię, był dokładnie ten sam.

Marina westchnęła i przysunęła się do mnie bliżej.

- A właściwie to co jest między tobą, a tym Billem, co? Mam wrażenie, że obchodzi się z tobą jak z jajkiem.

Spochmurniałam.

- Bo tak jest. Z jakiegoś tylko jemu znanego powodu. Cała ta sytuacja jest dziwna. Nie wiem, co mam o tym… - jęknęłam rozdzierająco, gdy nagle moim oczom ukazali się bliźniaki z kobietą upodabniającą się do Jessiki Alby, którzy na dodatek kierowali się w naszą stronę, jak gdyby to nie było wcale dziwne. Zmierzyłam kobietę od stóp po głowę i uniosłam brew do góry. Zerknęłam szybko na siebie, Marinę i znów na kobietę. Brak klasy nawet mimo tego, że miała na sobie małą czarną od Chanel. A to definiowało wszystko. Podrapałam się po szyi w zastanowieniu, ale jakoś nie czułam konkretnej potrzeby, by poruszać z Mariną ten temat. Obsługa przyprowadziła gości dokładnie na kanapę, która sąsiadowała z naszą i zrobiłam głupią minę, przez co moja przyjaciółka odwróciła się i parsknęła śmiechem. Gość z obsługi zasłonił nas swoim ciałem, co rozbawiło mnie jeszcze bardziej. Tom, ubrany w białą zwykłą koszulkę i ciemne jeansy, usiadł plecami do Mariny, obok niego jego dziewczyna, a naprzeciw nich Bill w spranej brązowej koszulce i szarych rurkach, który jako jedyny podziękował obsłudze. Z jednej strony chciałam im dać znać, że tu jesteśmy, ale z drugiej strony nie chciałam przy tej kobiecie jakkolwiek pokazywać, że się znamy, nie wiedzieć czemu. Przyjemne mrowienie rozeszło się w podbrzuszu, gdy oszacowałam młodszego Kaulitza wzrokiem. Miałam tylko nadzieję, że przez cholerny alkohol nie wpadnę dzisiaj na żaden głupi pomysł. A może to wcale nie byłoby głupie?

- Przypadek? Nie sądzę. – rzuciła rozbawiona Marina, a ja wydęłam wargi, czując w środku jakieś dziwne ciepło na myśl, że on tu był, przypadek czy nie. Tak czy siak chyba jednak chciałam, by tu był, choć zdecydowałam się udać, że wcale ich nie zauważyłam.

- Ta laska wygląda na starą. – powiedziałam więc, znów dziękując niebiosom za to, że oni byli Niemcami, a my Polkami, więc dzieliła nas bariera językowa, której nie sposób w ich przypadku było przeskoczyć. – Nie uważasz?

- Raczej na sztuczną. Ale może ten typ lubi sztuczne. – Marina wzruszyła ramionami, sięgając po pitę. – Kto to w ogóle?

Ach, no tak. Zapomniałam, że ja wiem zawsze wszystko, a Marina sporadycznie zasięga po informacje z mojej głowy.

- Dziewczyna tego starszego. I jest starsza od niego o kilka lat. – odparłam, a ona wyszczerzyła do mnie zęby.

- Czyli laska się odmładza młodszym facetem. – oznajmiła i obie się roześmiałyśmy. – Nie, Aida, nie mówiłam tego. Uczę się nie oceniać ludzi po wyglądzie.

- Pierwsza powiedziałam, że wygląda staro. – zauważyłam, a Marina pstryknęła palcami.

- To mnie tłumaczy!

Skinęłam głową.

- Oczywiście.

- To interesujące. – usłyszałam głos młodszego Kaulitza i podskoczyłam na siedzeniu, gdy odwróciłam się w jego stronę i okazało się, że siedział tuż obok swojego brata, który tak samo jak i jego dziewczyna patrzyli się na nas, każde z innym wyrazem twarzy. Zrobiło mi się gorąco na myśl, że może jednak coś chlapnęłyśmy po angielsku i przez to Azjatka ma taką ciętą minę, ale wtedy Bill przechylił się przez złączone oparcia i jęknęłam, gdy tak po prostu pocałował mnie przy wszystkich. Zacisnęłam mimowolnie nogi, mając ochotę przysunąć się bliżej i dać się pochłonąć w całości. Jego usta były gorące, cholernie miękkie i smakowały papierosami, ale mojemu ciału smak nie przeszkadzał, bo wystarczyła tylko krótka chwila, by ów ciało stwierdziło, że potrzebuje go w sobie. Jezu, chciałam, by mnie przeleciał.

Bill, jakby chciał ukrócić narastający głód, odsunął się ode mnie i uśmiechnął półgębkiem, wracając na swoją kanapę jak gdyby nigdy nic.

Pulsowałam. Chyba alkohol coś mi poprzestawiał w głowie.

- Cześć. – wywaliłam, udając, że nie wiedziałam, że miałam czerwone policzki od nagromadzonych emocji. Nie wiedziałam nawet, do kogo się odezwałam. Choć na pewno nie do brązowowłosej Azjatki, która patrzyła na mnie spod uniesionej brwi.

- Dawno się nie widzieliśmy. – odparł Tom, uśmiechając się szeroko. – Przypadek? Nie sądzę. – dodał, a Marina znów parsknęła śmiechem, słysząc jej powtórzone słowa. Azjatka wymruczała coś do ucha gitarzyście, a on westchnął, kiwając głową. – Tak, to Ria, moja dziewczyna. - powiedział i wskazał na nas. – A to jest Marina i Aida, właścicielki Damar’s Place, o którym ci mówiłem.

Wyciągnęłam rękę, by się z nią przywitać, choć w dalszym ciągu mnie do siebie nie przekonywała. Była dziwna i chyba Marina też tak sądziła, bo doskonale widziałam na jej ustach ten fałszywy uśmiech, którym raczyła obcych, którzy jej nie podpasowali.

- Miło mi was poznać. – zamrugałam oczami, przyglądając się równie fałszywemu w mojej opinii uśmiechowi Rii i zaczęłam się zastanawiać, czy któraś z nas jawnie pokazała, że jej nie lubi, że ona od początku patrzyła na nas z niechęcią. Nie byłam pewna. – Może się do was przesiądziemy, co? Jeśli wam to oczywiście nie przeszkadza.

Obaj Kaulitzowie spojrzeli na nią, jakby pierwszy raz coś takiego zasugerowała, ale ja tylko wzruszyłam ramionami.

- Pewnie, czemu nie?

~~~~

Wesołych Świętów i przepraszam, że nie odpisałam na komentarze. Tym razem się poprawię!

Margaret - No bo to Giorgio's! GM, Giorgio's, Bootsy Bellows i Boulevard3. Chcę tam, jakimkolwiek cudem, bo jak się tak teraz nakręciłam na klubową muzykę, to mi aż się paczałki świecą na samą myśl xD I nie zapeszaj, bo to nigdy nie wiadomo, kiedy mi wena odpuści. Pewnie za kilka dni, ale co tam. I nie przejmuj się, w kolejnym rozdziale nie będzie smętów, AHAHAHAHA XD
Tokio Hotel in Poland - Ja też na to czekam xD A co do Dereka, to kiedyś się wyjaśni xD
Elisa - Całe szczęście, że zawału nie było, bo bym poczuła się winna o.O I mam nadzieję, że się nie pozabijałyście, bo szkoda xD W nocy nic się nie działo, bo się spławił, co by wypełnić jakieś tajemnicze sprawy, o których nikomu nic nie wiadomo - teoretycznie xD Nie został wynagrodzony, bo jakoś tak im się zaszokowało z deczka xD I tak, Aida za dużo rozkminia, ale to dlatego, że musi mieć wszystko pod jako taką kontrolą xD Takie tam... xD Pif-paf, o xD I masz rację, przemilcz tę sytuację ^_^ I masz załączniki!
Sukienka
Buty
Kopertówka
Kaulitz wie wszystko. A potem będzie zabawnie :D
Asia - Szczery Day xD
Dee - Może to odwaga, a jednak kłamstwo zawsze ma krótkie nogi, więc prędzej czy później wszystkie tajemnice wyjdą na jaw, a to może dokuczyć bardziej, niż trzymanie języka za zębami, ot co. Mi też podoba się to imię. Mam takie fazy, że przeglądam sobie strony z polskimi imionami (tak, Aida to polskie imię!) i za każdym mam tak, że jak coś przykuje moją uwagę, z automatu zostaje. Marina początkowo miała być Mariką, ale przez "n" lepiej brzmiało, więc zostało tak. To nie skróty, Marina to rosyjski odpowiednik Maryny, więc jest blisko Polski xD Derek to Derek, jego postać czasami mnie bardziej fascynuje niż postać Billa. No i Ria <3 Dziewczyny po prostu postrzegają ją tak, jak ja ją postrzegam, amen xD