12. Secrets Are Made To Be Revealed, Otherwise They're Getting Inconvenient.

Był środek nocy. W przedpokoju, gdzie stałam, panowała ciemność, choć smuga światła, która wpadała przez uchylone drzwi frontowe, rozświetlała moją zapewne bladą twarz. Kopnęłam więc drzwi, by móc schronić się w tak potrzebnej mi czerni, gdy w drżącej ręce wciąż trzymałam pistolet, który miał mnie ratować, a nie wpędzać w kłopoty. Odetchnęłam, przymykając na chwilę powieki, by się jakoś uspokoić i wiedziałam, że być może zachowywałam się dziwnie, patrząc na to oczami Billa. Ale to była jego wina, ta cała sytuacja, więc zignorowałam budzące się do życia zażenowanie. Miałam na sobie krótką porozciąganą szarą koszulkę, zupełnie nic pod spodem i zamiast się tym przejmować, szukałam sposobu, by ukryć cholernego Colta. Zapadła cisza, przerywana jedynie moim szybkim i spazmatycznym oddechem, którego nie potrafiłam opanować oraz jego, też niezbyt opanowanym.

- Zdenerwowałem cię. – usłyszałam i gwałtownie otworzyłam powieki, szybko przyzwyczajając się do ograniczonej percepcji, która pozwoliła mi zobaczyć stojącego naprzeciw mnie Billa, ubranego tylko w dresy i bawełniany t-shirt. Do moich nozdrzy doleciał delikatny zapach męskiego żelu pod prysznic i przełknęłam ślinę, gdy moją głowę zalały obrazy nagiego ciała pod prysznicem, strugi ciepłej wody na klatce piersiowej, które w przeciwieństwie do moich rąk, wcale nie miałyby oporów przed eksploracją podbrzusza i każdego centymetra skóry poniżej. O Boże. W ostatnim momencie zreflektowałam, że moje palce zaczęły zaciskać się na spuście, a w tym momencie nawet nie mogłam sobie przypomnieć, czy ja go wcześniej załadowałam i czy w ogóle go z powrotem zabezpieczyłam. Zamiast tego patrzyłam na Kaulitza, który wciąż zaskakiwał mnie swoim wzrostem, przez co musiałam zadzierać głowę, by widzieć jego twarz. Powinnam zapalić światło i coś ze sobą zrobić, a wciąż stałam w miejscu, chcąc wymyślić wyjście z tego położenia.

- W porządku. – rzuciłam, nie przekonując tonem nawet siebie i coś w tym, że stałam przed nim bez żadnej bielizny na sobie, sprawiało, że robiło mi się gorąco. Nawet nie byłam pewna, czy ta koszulka poprawnie zasłaniała mi tyłek.

Bill parsknął suchym śmiechem i przeczesał włosy ręką w nerwowym geście.

- Przepraszam, nie wiem, co sobie myślałem, przyjeżdżając tutaj. Po prostu...

- Skąd wiedziałeś, gdzie dokładnie mieszkam? – przerwałam mu, nie chcąc słuchać żadnych wymówek skłaniających go do odejścia. Chciałam, by tu został, choć wciąż nie miałam pojęcia, jak schować pistolet, nie narażając się na pytania o moje zachowanie.

Wzruszył ramionami.

- Spytałem Shauna.

Cóż, mogłam się tego spodziewać, bo w końcu dlaczego Shaun miałby to przed kimkolwiek ukrywać? Westchnęłam, sama nie wiedząc, czemu. W końcu wcale mi nie przeszkadzała mi obecność Kaulitza. Tylko dlaczego w środku nocy? Zerknęłam mimowolnie w stronę sypialni i natychmiast odwróciłam wzrok, próbując naprostować własne myśli.

- Ja...

- Chciałem cię wyciągnąć na dwór.

- Na dwór? – powtórzyłam wybita z rytmu, marszcząc czoło. Bill pokiwał głową i tym razem to on spojrzał w głąb mieszkania.

- Nie mogę tu zostać. – mruknął i chrząknął, choć nie zrozumiałam, o co mu w ogóle chodziło. Co z tym mieszkaniem było nie tak, że mu nie odpowiadało?

- Dlaczego? – spytałam więc, nie przestając gapić się na niego skonfundowana, co musiało wyglądać wyjątkowo idiotycznie z mojej strony. Niby nie byłam senna, ale mój mózg chyba jednak nie do końca się rozruszał.

- Bo wyglądasz, jakbyś nie miała nic pod tą haniebnie krótką koszulką, a ja jestem facetem, który nie lubi się przed czymkolwiek powstrzymywać, gdy ma na coś ochotę. – odparł po prostu, a ja sapnęłam z nagłej fali podniecenia, która boleśnie uderzyła w moje podbrzusze. – Więc czy mogłabyś ubrać coś... mało seksownego i wyjść ze mną, by... mmm... pogadać? – westchnął, przecierając czoło, a mi z wrażenia zaczęło szumieć w uszach od przyspieszonego przepływu krwi w ciele. O Boże, czemu on mówił mi takie rzeczy, kiedy ja coraz bardziej chciałam go zaciągnąć do łóżka, choć to był tak bardzo głupi pomysł? Chciałam wytrzeć wilgotne dłonie o koszulkę, ale wtedy przypomniało mi się o Colcie. Szlag...

- A co uważasz za mało seksowne w moim przypadku? – wykrztusiłam i wzdrygnęłam się, słysząc swój niższy głos spowodowany ściśniętym gardłem.

- Worek. – odparł szybko, a zaraz potem parsknął histerycznym śmiechem. – Worek, który zakryje ci nogi, sterczące sutki i tę minę. – dodał, a ja spojrzałam w dół i zacisnęłam zęby, starając się wciąż być cicho, gdy zobaczyłam faktycznie odznaczające się sutki pod koszulką. Na litość boską, co ja... – Poczekam tu. – zrobił krok do tyłu, więc, milcząc, odsunęłam się na bok, by przodem do niego wycofać się do sypialni. Odprowadził mnie wzrokiem, który mimo ciemności jasno dawał mi do zrozumienia, że moje zachowanie wcale go nie dziwi. Jakby wiedział, że coś ukrywam i jakby to było dla niego logiczne. A może wyciągałam z jego postawy zbyt wiele?

Drżącymi rękoma schowałam pistolet do szafki nocnej i nie zapalając światła wyszperałam z garderoby dresy, choć nie miałam pojęcia, dlaczego chciałam posłusznie stać się dla niego kimś mało ponętnym. Być może dlatego, że jego żarty, który nie bawiły ani jego, ani mnie, były słowną metamorfozą spięcia, jakie przy nim czułam. Może on też je czuł. I może dlatego chciałam mu ulżyć. Dlaczego w takim razie nie poszliśmy po linii najmniejszego oporu i nie wylądowaliśmy w łóżku?

Założyłam czarną koronkową bieliznę, gdyby jednak jakimś cudem rzeczy wyrwały się spod kontroli i przyjrzawszy się sobie w lustrze w garderobie, mogłam tylko stwierdzić, że chyba było ze mną coś nie w porządku, skoro nie przeszkadzał mi brak makijażu. Może to było spowodowane ciemnością. A może świadomością, że w jego sposobie patrzenia na mnie było coś, czego nawet ja nie umiałam nie dostrzec i wiedziałam, że nie uzna mnie za gorszą bez podkładu, maskary i całej tej reszty.

Trzymając w ręku białe conversy i sportową bluzę na zamek, ubrana w szare dresy ze ściągaczem na nogawkach i białą koszulkę z wycięciem w serek, wyszłam z pokoju, jakby to, że Bill Kaulitz przyszedł do mnie bez uprzedzenia w środku nocy, nie było niczym nienaturalnym. A ja nawet nie rozczesałam włosów, co było nie do pomyślenia w moim przypadku, kiedy ja zawsze starałam się wyglądać idealnie.  Mimo tych wszystkich niedociągnięć, Bill przestał gapić się w ścianę, stojąc wciąż w tym samym miejscu, gdzie go zostawiłam i uśmiechnął się szeroko na mój widok.

- Nie znalazłam worka. – rzuciłam na wstępie, a on tak po prostu się roześmiał. Jeszcze zanim do niego podeszłam, znów poczułam ten zapach męskiego ciała i odbierający na chwilę dech ucisk w klatce piersiowej uświadomił mnie, że chciałabym czuć go tutaj częściej. Tak po prostu.

- Trudno. Warto było pomarzyć. – odparł, wzruszając ramionami.

- Chciałeś mnie wyciągnąć w konkretne miejsce, czy leniwie sama mogę coś zaproponować? – spytałam, zakładając  buty i zerknęłam z dołu na Billa, który przyglądał mi się, językiem bawiąc się prawym kolczykiem w wardze i natychmiast spuściłam wzrok, nie chcąc znowu przerabiać tego samego tematu. Ale czułam to wszystko. Język, kolczyk i usta. Boże...

- A jaka jest twoja propozycja?

Zacisnęłam zęby, gdy przez nagłe rozemocjonowanie się widokiem, miałam problem z zawiązaniem cholernych sznurówek i westchnęłam przeciągle, zirytowana.

- W nocy na dachu jest fajnie. – i z reguły nikogo tam nie ma, więc będziemy całkowicie sami, ale tego już nie dodam, bo przecież wcale nie chcę cię kusić, panie Kaulitz. Szczególnie nie w takim stroju, gdzież bym chciała o tym nawet pomyśleć!

Wyprostowałam się i sięgnęłam do szafy, by wyciągnąć z kieszeni czarnego płaszcza opakowanie gumy do żucia.

- Jak bardzo fajnie?

Więc mu pokazałam. Na dachu był basen, jacuzzi, ale nie to mnie tak naprawdę interesowało. Były tam też czarne leżaki, przy których stały okrągłe stoliczki, a w nocy tę ogromną przestrzeń rozświetlały światła wbudowane w ściany. Chciałam po prostu usiąść, rozkoszować się obecnością wokalisty i widokiem wokół.

- I co sądzisz? – zapytałam, przyglądając mu się, gdy wychylał się przez niski murek, oglądając krajobraz z góry. Niebo było bezchmurne i tak naprawdę wcale nie było ciemno, kiedy stało się tak wysoko. Wieżowce wokół i gwiazdy zapewniały perfekcyjną widoczność, dlatego o wiele bardziej wolałam przychodzić tutaj w nocy niż za dnia. Dokładnie w tym miejscu wiedziałam, że chociaż czułam się samotna, tak naprawdę na zewnątrz czekało na mnie coś więcej, niż to. A teraz miałam na to żywy dowód, który w końcu odwrócił się do mnie i pokiwał głową, jakby zgadzał się z moimi myślami. Lekki wiaterek rozwiał jego włosy, zmierzwiając je tak samo jak moje własne i doszłam do relaksującego wniosku, że w tym momencie oboje byliśmy siebie warci.

- Czasami leniwe podejście jest lepsze niż te przemyślane i dopracowane. – powiedział, a ja uśmiechnęłam się szeroko, podchodząc bliżej, by oprzeć się o murek. – Długo tu już mieszkasz?

Przez chwilę patrzyliśmy w dół, ja na białego Range Rovera zaparkowanego przed wejściem do budynku, on być może tak samo, aż w końcu wzruszyłam ramionami.

- Od końca lutego zeszłego roku. – odparłam, zaciskając usta w wąską linię, gdy obrazy z przeszłości przeleciały mi przed oczami. Czyli niecałe dwa tygodnie po tym, jak zerwałam z Derekiem, gwoli ścisłości. – Od tego czasu nie miałam zbyt wiele czasu, by postarać się o jakiekolwiek zagospodarowanie mieszkania. Lepiej, że go nie widziałeś.

Usłyszałam, że się uśmiecha i nie miałam pojęcia dlaczego.

- Widziałem sporo. – kątem oka dostrzegłam, że spojrzał na mnie z krzywym uśmieszkiem, ale wolałam udawać, że wcale tego nie widziałam. – Jest białe i puste.

- Kremowe. – sprostowałam i parsknęłam suchym śmiechem.

- Myślałaś w ogóle o tym, by je jakkolwiek umeblować?

Zerknęłam na niego i potrząsnęłam głową. Boże, jak on fantastycznie wyglądał tak blisko mojej twarzy. Przełknęłam ślinę, czując dreszcze na całym ciele.

- Cóż, nie bardzo. Zawsze mi się wydawało, że to tylko chwilowe wyjście. Że zaraz wyprowadzę się gdzieś indziej... – urwałam, wspierając głowę na dłoniach i wydęłam wargi. – No a od otworzenia Damar’s Place generalnie wcale o niczym nie myślę. Nie mam na to czasu. – zmarszczyłam czoło, zdając sobie nagle sprawę, że mówienie do niego było absurdalnie łatwą sprawą, biorąc pod uwagę, że ciągle byłam przy nim tak cholernie spięta i nieustannie się żenowałam własnym zachowaniem. Dlaczego miałam to głupie wrażenie, że on mnie rozumie?

- Dlaczego nie zrobicie sobie urlopu w takim razie?

- Żeby umeblować mieszkanie?

- Nie, żeby odpocząć.

- Żeby zacząć myśleć? – spytałam, uśmiechając się głupio w jego stronę, a on skinął głową.

- Też. – zgodził się. Przez chwilę patrzyliśmy na siebie i zaczęłam się zastanawiać, czy on po prostu chciał, bym zaczęłam myśleć o nim więcej, niż to dotychczas robiłam. Właściwie praca była dla mnie uwolnieniem od niego. Dzięki niej nie wpadałam tak szybko, jak bym mogła. Jakoś wiedziałam, że miałby większy wpływ, gdybym miała wolne. – I miałabyś czas spotkać się z rodziną. – zauważył, a ja spochmurniałam, odwracając od niego wzrok. – Zły temat?

- Nie. – zaprzeczyłam szybko i westchnęłam głośno. – Nie wiem. – przyznałam szczerze. –  Nie pamiętam, kiedy ostatnio widziałam się z rodzicami. – rzuciłam w końcu, odsuwając się od murka, by usiąść po turecku na jednym z leżaków. Bill ulokował się na kolejnym, dokładnie naprzeciw mnie, czekając uważnie, aż podejmę temat. Ja jednak chyba nie wiedziałam, co mam więcej powiedzieć, więc zamilkłam.

- Dlaczego? – zapytał, a ja znowu wzruszyłam ramionami.

- Nie pochwalali moich wyborów. Chcieli mnie wciągnąć do swojej firmy, tak samo jak Kubusia... Jacoba. – poprawiłam się, a on skinął głową. – A ja... – urwałam, nie wiedząc, jak ująć Dereka. – Zdecydowałam się tu przyjechać. – stwierdziłam, nie potrafiąc tego powiedzieć w żaden inny sposób. Byłam nauczona omijać jego temat, jakby nie istniał. Byłam też nauczona kłamać o nim. Być może dlatego nie umiałam powiedzieć o nim Billowi. Albo po prostu nie chciałam. – Mieliśmy wielką wojnę o to, a potem... zmusiłam się, by dorosnąć bez ich nadzoru. – Dla ich bezpieczeństwa, tak sądzę.

- A twój brat?

- Mój brat jest specyficzny. Kocha mnie, ale lubi mnie wykorzystywać do swoich różnych pomysłów.

- Brzmiałaś na poirytowaną jego obecnością tam w Veggie Grill.

Zerknęłam na niego zaskoczona. Jak na to, że pierwszy raz widział mnie na oczy i ledwo zareagował na moją osobę, był naprawdę spostrzegawczy.

- Cóż, jego standardowym, głupim wybrykiem jest to, że wyciąga mnie na lunche, czy gdzieś na imprezy, ale zmusza mnie, bym za niego płaciła, jęcząc, że rodzice odcięli mu dopływ gotówki. – przewróciłam oczami. – Mam lepsze rzeczy do roboty niż niańczenie go. Jest dorosły i powinien sam za siebie odpowiadać.

- I na dodatek dał twoją wizytówkę debilowi, który cię nachodzi w środku nocy. – dodał, co sprawiło, że mimowolnie się roześmiałam. – Tego nigdy bym mu nie wybaczył na twoim miejscu. – wydął wargi, a ja potrząsnęłam głową. Uśmiechnęłam się pod nosem i zsunęłam stopy na ziemię, by wstać i oprzeć się o murek, wzdychając głęboko. Zerknęłam w stronę Kaulitza, który przyglądał mi się już bez rozbawienia i przełknęłam ślinę, chcąc odwrócić wzrok. Nagle poczułam impuls, by wszystko mu powiedzieć, każdą rzecz, która ciągnęła się za mną i utrudniała mi życie, choć wiedziałam, że nie mogłam. Ale chciałam tego. Chciałam, by był mi kimś bliskim. Chciałam oprzeć się o jego ramię i zaufać mu. Za trudne. Za męczące. Wszystko działo się za szybko, a jednocześnie zdecydowanie za wolno. Czułam się przy nim tak zdezorientowana, tak pełna uczuć, a jednocześnie tak pusta, że…

- Jesteś nieszczęśliwa, prawda? – spytał nagle, a ja drgnęłam gwałtownie, natychmiast się od niego odwracając. Zacisnęłam powieki, czując nagle cisnące się do oczu łzy, choć sama nie rozumiałam, dlaczego zareagowałam tak głupio. Łzy były głupie. W końcu to nic takiego, że nazwał po imieniu to, jaka byłam, czyż nie? Każdy wydawał opinie, czasami fałszywe, czasami mniej. Wzruszyłam ramionami. Odetchnęłam głęboko, chcąc się uspokoić i wciągnęłam ze świstem powietrze, gdy Bill nagle stanął obok. – Wiesz, kiedyś miałem podobnie. Czas, kiedy nie możesz pozostać sam na sam ze sobą, bo to doprowadzi cię do ruiny. Wiesz, o czym mówię. – dodał znacząco, a ja nawet na to nie zareagowałam, czując się tak paskudnie przed nim obnażona, kiedy ja przecież w ogóle mu o tym nie mówiłam. Nie wiedzieć czemu, byłam tak zdenerwowana tym, że on to wszystko widział, że zaczęło mnie mdlić. Zacisnęłam dłonie w pięści, tępo patrząc na wytatuowaną rękę swobodnie opartą o murek. – Stałem się pracoholikiem z własnego wyboru. Jeszcze większym perfekcjonistą. Mam obsesję na punkcie kontroli tak przy okazji. – urwał na chwilę, jakby chciał, bym to zrozumiała, ale ja przed oczami miałam Dereka i jego wszechobecne dłonie, które bawiły się ludźmi jak kukiełkami na sznurkach. Dyrygował. A ja musiałam być jedną z nich, czyż nie? Przecież musiałam o tym wiedzieć. Dlaczego się łudziłam, że byłam ewenementem? – Nikomu nie pozwalałem wejść do swojego perfekcyjnego świata, żeby przypadkiem nie zburzył fikcyjnego ładu. I tak sobie żyłem. Nie zmierzając ku niczemu. Wiesz, że to złe, prawda?

Nie zmierzałam ku niczemu. Chyba, że przystanią była autodestrukcja.

- Wiem. – wymamrotałam niemal bezdźwięcznie. W głowie wciąż mi dzwoniło, że nie powinnam tego mówić. Otworzyłam się przed Derekiem i czym to się skończyło? Dlaczego Bill miałby być inny? Przez to spojrzenie, które wciąż sprawiało, że stałam przed nim naga i bezbronna? Czy to nie była tylko kwestia czasu, kiedy to wykorzysta? Dlaczego miałby zrobić inaczej? Otworzyłam usta, by powiedzieć, że wiedza niczego nie zmieniała w moim życiu, bo w końcu ja to wszystko rozumiałam. Ale czy wtedy nie chciałby ode mnie odejść? To było kilka dni, ale nie mogłam mu pozwolić, by już teraz zrezygnował z tej znajomości. Zamknęłam z powrotem usta, nie chcąc niczego pogarszać.

- Masz… - urwał nagle, wychylając się za murek, a ja zmarszczyłam czoło, podążając za jego wzrokiem. Na chodniku jakaś postać kręciła się przy zaparkowanym Range Roverze i żołądek, który nagle mi się boleśnie skręcił, wzmagając mdłości, sprawił, że natychmiast stałam się czujna. Postać była niska, więc od razu zakwalifikowałam ją jako kobietę ubraną w czarny płaszcz z szerokim kapturem, który zakrywał jej twarz i choć było ciemno, zdawałam sobie sprawę, że musiała to być jakaś droga marka, przez co kobieta stała się zagrożeniem. Nagle przeszywający ciszę głośny pisk, od którego zrobiła mi się na całym ciele gęsia skórka, sprawił, że zadygotałam, a przez alarm samochodowy, który dołączył w akompaniamencie, wyrwał mi z gardła niezidentyfikowany dźwięk. – Co do… - sapnął Bill i wychylił się za murek jeszcze bardziej. – Hej! – wrzasnął, a kobieta odwróciła się, przerywając rysowanie czymś ostrym po drzwiach Range Rovera i rozejrzała się zdezorientowana. – Co ty, do chuja, wyprawiasz?! – znieruchomiałam, słysząc jawną agresję w jego głosie i wtedy kobieta uniosła głowę do góry, dostrzegając nas. Zaraz jednak, jakby jej tym bardziej odpowiadało, że widzieliśmy, co zrobiła, wróciła do poprzedniej czynności, przez co Bill warknął rozjuszony i odbił się od murka, by pędem ruszyć do zewnętrznych schodów ewakuacyjnych, których myślałam, że nawet nie zauważył. Potrząsnęłam głową i z szumem w uszach ruszyłam za nim, choć to nie było łatwe, bo gdy do nich dopadł, zaczął po nich zbiegać, przeskakując kilka schodków naraz. Nie nadążałam za tym, co się działo. W jednym momencie poważnie rozmawialiśmy, w drugim pędziliśmy na parter, by dopaść jakąś zwariowaną kobietę. Co do cholery?! Wciągnęłam z piskiem powietrze, gdy Bill, zamiast spuścić na dół drabinę, tak po prostu zawisnął za barierką i zeskoczył na ziemię, nawet na mnie nie czekając. A jeśli to była jakaś rąbnięta antyfanka i czyhała na jego życie? Musiałam być równie porąbana, skoro przeszłam przez poręcz chyba ponad dwa metry nad ziemię i spuściłam się po nich, ledwo utrzymując swój własny ciężar. Przeżegnałam się w duchu i zeskoczyłam, z sykiem witając ból w kostkach. Odetchnęłam i pobiegłam za Billem, wymijając róg budynku, by wpaść na Kaulitza, który nagle z impetem przyparł mnie do muru, odbierając mi na chwilę dech, sprawiając, że przed oczami aż mi pojaśniało. Dopiero po chwili dotarł do mnie wyraźny dźwięk upadającego na ziemię noża. Znałam to aż za dobre i znów zalała mnie fala mdłości. Kątem oka widziałam uciekającą kobietę, ale to nóż leżący kilka metrów od nas przyciągnął moją uwagę. Czułam na sobie szybki i płytki oddech Billa i z opóźnieniem zreflektowałam, że nas najwyraźniej uratował. Alarm w końcu ucichł, przestając wywierać mi dziurę w mózgu.

- Kurwa, wiedziałem, że tak będzie… - powiedział znużonym tonem, opierając czoło o ścianę, a ja zamrugałam bezrozumnie powiekami.

- To znaczy jak?

Potrząsnął głową i oderwał się ode mnie ze zrezygnowanym westchnięciem.

- Nieważne. Nic ci się nie stało? Pewnie cię za mocno pchnąłem na tę ścianę, ale ta wariatka, gdy tylko mnie zobaczyła, wyglądała, jakby… - urwał, wpatrując się we mnie przez dłuższą chwilę, jakby chciał ode mnie wyciągnąć jakiekolwiek wytłumaczenie. – Wszystko okej? – spytał, a ja znów powiodłam wzrokiem do noża.

- Powinniśmy zadzwonić po policję. – oznajmiłam poważnie. – Może to jakaś antyfanka i… - przerwało mi jego głośne parsknięcie śmiechem, przez co znów utkwiłam w nim swoje spojrzenie, kolejny raz nic nie rozumiejąc.

- Bądź szczera. Naprawdę sądzisz, że policja nam pomoże?

Poczułam się tak, jakby przywalił mi czymś w twarz. Zimny pot narastającej nagle paniki oblał mnie całą, policzki się zaczerwieniły, serce zaczęło boleśnie uderzać i zadygotałam, gdy dreszcze przebiegły mi wzdłuż kręgosłupa. On coś wiedział. Musiał, do cholery. Dlaczego miałby...?

- Nie. – przyznałam cicho, ucinając własne myśli, mając wrażenie, że dokładnie w tym momencie przyznałam mu się do całej masy rzeczy, o których nie powiedziałam nawet Marinie.

- No właśnie… - skinął głową i podskoczyłam, gdy jego telefon zaczął nagle wibrować. – Przepraszam, to Tom. – mruknął i wyciągnął iPhone’a. – Nic mi nie jest. – oznajmił na wstępie, odchodząc na bok, by podnieść nóż, tak po prostu chowając go do kieszeni Nie wyglądał na przerażonego, ani tym bardziej zaskoczonego, jakby to było normalne, że ktoś go w ten sposób atakował. Zerknęłam na zarysowanego Range Rovera i skrzywiłam się.

To byłoby zbyt łatwe, gdyby nic się nie działo, czyż nie?

~~~~

Bu. To ja.