06. Welcome To Your New Life.

Tik tak, tik tak.

Czas jest jedną z tych niematerialnych rzeczy, które uwierają niczym najgorszy ból w tyłku i nigdy nie możesz się ich pozbyć, choćbyś nie wiem, jak próbował. Zawsze działa zupełnie odwrotnie do twoich oczekiwań i zawsze doprowadza cię tym do szału. W jednym momencie, kiedy potrzebujesz go całe mnóstwo, bo nie możesz sobie poradzić z natłokiem zadań, spieszy się tak, jakby doba nie miała dwudziestu czterech godzin, a jedyne pięć. Ale wtedy nadchodzi ten moment, kiedy wszystko wlecze się tak, jakbyś był w Matrixie, dokładnie w tych ujęciach, które zostały nazwane mianem „slow motion”. Tik tak, tik tak. Wydaje ci się, że minęło już kilka godzin, ale nie, to wciąż kilkanaście minut. Tik tak, tik tak. Kilka dni? Nie, to wciąż wtorek.

Stałam za ladą, obserwując kolejne fanki, które zaśmiewały się do łez, rozmawiając o swoim ukochanym zespole, a ja nie mogłam zrozumieć, dlaczego słysząc każdą wzmiankę o wokaliście, czułam absurdalnie wysoki współczynnik adrenaliny rozlanej w organizmie. I to nie tylko! Niemal za każdym razem miałam skręt wnętrzności na myśl, że się z nim spotkam w sobotę, a przecież wciąż próbowałam sobie wmówić, że właściwie miałam wcale tego wszystkiego nie chcieć, a najgorsze było właśnie to, że chciałam. Nie miałam pojęcia, co on ze mną zrobił, ale wydawało mi się, że zrobił to celowo. Miałam problem ze wszystkim. Nie mogłam się skupić, ledwo udawało mi się wyrobić ze wszystkim na czas, a paradoksalnie, patrząc na tarczę zegara, wszystko płynęło tak, jakby świat chylił się ku zatrzymaniu w miejscu. Bolała mnie głowa, a od motylków w brzuchu męczyły mnie mdłości, a czas nie miał dla mnie żadnej litości. Ledwo opanowywałam odruch, by oprzeć głowę o ladę i złapać się za brzuch, choć przecież nic by to nie zmieniło. Marina zachowywała się tak, jakby wyrwała się z tej chmary motylków, a to, co dopiero niedawno się ponownie rozpoczęło w jej życiu, wybuchło chyba ze zdwojoną siłą. I to była kolejna rzecz, która zdawała się być dla mnie paradoksem.

Nie wierzyłam w drugie szanse, ale z drugiej strony celowo wysłałam Shauna w jej objęcia, więc to był kolejny temat, w którym zdawałam się mieć podzielone zdania. Podzielone zdania z reguły pojawiały się w grupie, czyż nie? Dwie osoby przynajmniej, czyż nie? A ja byłam na tyle genialna, że gdyby skończyło się na tym, że zaczęłabym gadać sama do siebie, zaczęłabym też się kłócić. Nie mogłam poradzić sobie z taką intensywnością sprzecznych uczuć. Drażniło mnie jej szczęście, choć go chciałam, ale byłam też o to zazdrosna, a wtedy w głowie pojawiał mi się Kaulitz, który wszystko tylko jeszcze bardziej pogarszał. Czy ja zaczynałam wariować? Wydawało mi się, że to nastąpiło półtora roku temu, kiedy ległam w gruzach.

Wydaje mi się, że kiedyś byłam mniej skomplikowana, niż jestem teraz. Pamiętam dokładnie, że kiedyś, gdy czegoś chciałam, brałam to pełnymi garściami, wiedząc, że mogłam. Dziś sama zawiązuję sobie ręce, mocno ściskając sznur na nadgarstkach, aż pozostają po nich czerwone pręgi i chociaż mam coś zaraz pod nosem, odwracam się i mówię wszystkim, że nie dam rady. Celowo robię z siebie ofiarę, pamiętając wyraźnie inne rany, nie te, do których sama się przyczyniłam. Mówię, że czegoś nie zrobię, zbyt mocno bazując na przeszłości i pojęciu „nie wchodzić dwa razy do tej samej rzeki”, choć nie powinnam wszystkiego podpisywać pod jedną definicję. Tak czy siak robię to, by już na wstępie pozbawić się możliwości doznania potencjalnego bólu, który właściwie mógłby wcale nie nastąpić, gdybym tylko odetchnęła na chwilę i pozwoliła sobie zobaczyć, co byłoby dalej. Poruszam się po znanym mi gruncie, nie naginam żadnych barier. Boję się. Unikam wszystkiego, co mogłoby skłonić mnie do rozmyślań na temat samej siebie i tego, czy posiadam jeszcze możliwość obdarzenia kogoś swoimi uczuciami. Jestem zniszczoną porcelanową laleczką rzuconą w kąt, która ma wielką ziejącą dziurę w miejscu, gdzie powinno znajdować się serce.

Zdaję sobie doskonale sprawę, że Damar’s Place jest moim wytchnieniem od samej siebie i dokładnie z tego powodu zaczynam mieć go dość. Stanęłam w tym punkcie, gdzie wytchnienie staje się klatką i usilnie potrzebuję wrócić do samej siebie, by pobyć w swojej obecności i odetchnąć od wszystkiego dookoła, nabrać jakiejkolwiek świadomości swojej własnej osoby. W świecie wszystko powinno utrzymywać się w zdrowej równowadze, by nikt nie oszalał, a ja wpadam ze skrajności w skrajność. I pomijając nieprzeciętną urodę i coś w brązowych tęczówkach, Kaulitz z jakiegoś powodu uosabia stabilność w niestabilności. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że ktoś znany nie może być perfekcyjnie normalny, bo takie przypadki się nie zdarzają. Wiele z nich ma paranoję, nie ufa ludziom, ma depresję, a czasami nawet i cyklofrenię i nie wierzyłam, że Kaulitz mógł się od czegokolwiek takiego uchronić, a stąd miałam pewność, że nie mógł być spokojny i... cóż, stabilny. A mimo to, gdy na niego patrzyłam, on zdawał się być taki... Taki, który by zrozumiał mój strach. I to dlatego mnie do niego tak ciągnęło. Zdawało mi się, że mógłby mnie naprawić po tym, jak Derek mnie zniszczył.

Ale to tylko gdybanie, czyż nie?

W ponad siedemdziesięciometrowym apartamentowcu, w którym mieszkałam, przebywały zaledwie trzy osoby przez cały okres, przez jaki tu rezydowałam. Byłam to oczywiście ja, Marina, a także czasami Shaun. Z tego powodu mieszkanie idealnie odzwierciedlało moje samopoczucie, dokładnie ukazując, jak pusta i samotna byłam wewnątrz. Czasami mi się wydawało, że to była głupota, że mając pracę, mając pieniądze, mając jakieś możliwości, choć okrojone w czas, nie miałam dla kogo tutaj siedzieć. Gdy nie było Mariny z jakiegoś powodu (jakim Shaun od kilku dni), jadałam sama, ba, wszystko robiłam sama, a cisza raniła mi bębenki uszne. Czemu nie mogłam przestać myśleć o Kaulitzu? Nakręcałam się i to jak efektownie. Zdążyłam wymyślić cały zestaw menu, jaki miałby do wyboru, gdybym mogła mu przygotować obiad, kolację, czy, nie daj Boże, śniadanie. Z dnia na dzień chciałam go coraz bardziej i nie mogłam nic na to poradzić, do cholery. Chciałam się wyrwać z klatki, a on zdawał się wyciągać do mnie rękę z szerokim uśmiechem, mówiąc „no chodź, pokażę ci coś”. Chciałam mu podać rękę i pójść, choć wiedziałam, że to nie mogło się udać tak po prostu. Sławy nie mogły się spotykać z normalnymi ludźmi, to nie działało w taki sposób, bo prędzej czy później pojawiały się naturalne zgrzyty bazujące na znaczących różnicach. Dwa różne światy. Dwa różne podejścia do życia. Jedni cenią rzeczy niematerialne, drudzy na odwrót. Jedni skupiają się na swojej pracy, drudzy oczekują poświęcenia, czasu, którego nie ma, a pierwsi chcą zrozumienia. Bum, nie ma związku. Czasami miłość po prostu nie wystarczała, czyż nie? Czasami było uczucie, ale wszystko inne wokół potrafiło zdeptać i sponiewierać nawet to, co zdawało się trwać ponad wszystkim. Te wszystkie trywialne sprawy, nieporozumienia, brak empatii.

Życie. Kiedyś mi się wydawało, że mam swoje życie pod kontrolą i uwielbiałam to. Wszystko układało się po mojej myśli, a gdy w którymś momencie wszystko legło w gruzach, niespodziewanie nie wiedziałam, dokąd iść, motałam się i bezpowrotnie straciłam całą swoją siłę. I tak zaczęłam uciekać. Jeśli cały czas uciekam, kto mnie zatrzyma? Biegnę w ciemnościach, wszystko ma mroczną barwę, a ja nie potrafię rozróżnić, czy to, na co patrzę, faktycznie jest takie, na jakie mi wygląda, czy to przez te padające cienie, które sama sobie tworzę. Dlaczego Kaulitz zdecydował się ze mną spotkać?

Z każdą zbliżająca się dobą do soboty, ja czułam się tak, jakbym zmierzała ku autozagładzie. Mogłam to chyba nawet porównać do uczucia, jakie miał człowiek, którego czekała operacja, od której zależało jego "być czy nie być". Kiedy ostatnio miałam aż tak silną falę emocji? Kiedy to było?

Próbowałam skupić się na czymkolwiek innym, ale wszystko było nie tak. Umykały mi ważne sprawy, zapominałam się w kuchni, zapominałam się nawet przy kasie. Czasami chciało mi się z tego śmiać, choć niestety nie zdarzało mi się to za często. Raczej wpadałam w ponury nastrój, który kończył się wściekłością. Marina przyglądała mi się w takich sytuacjach z głupim uśmieszkiem, który mówił sam za siebie na tyle, że nie musiała nawet się do mnie odzywać. Gorzej, że jednak to robiła, co sprawiało, że czułam się dodatkowo zażenowana własnym zachowaniem. To było uwłaczające godności i choć próbowałam sobie wmówić, że Kaulitz nie był nawet w połowie tak przystojny jak Derek, że nie powinnam aż tak skrajnie reagować, ale cóż... Od momentu, kiedy rozmawialiśmy, stałam się niezaprzeczalnie monotematyczna. Wmawianie nic nie dawało.

W piątek nie mogłam niczego tknąć. Zapach jedzenia mnie odrzucał, co było kompletną farsą, biorąc pod uwagę, że cały dzień byłam w Damarsie. Było mi słabo i mdliło mnie przez cały czas, aż Marina zrezygnowała z dokuczania mi na rzecz uspokojenia mnie. Przejęła większość moich obowiązków, choć nie było to łatwe, bym trochę fizycznie odpoczęła, ale to mi nic nie dało. Było mi cholernie źle na myśl, że coraz mniej czasu zostało mi na spotkanie. W co miałam się ubrać? Jak miałam się uczesać? Umalować? Niech to szlag, dlaczego to było takie skomplikowane? Przecież nie miałam szesnastu lat. Byłam dorosłą kobietą, do cholery.

- Ten pan w rogu, Aida. – mruknęła do mnie Marina, gdy wyszłam z zaplecza i stanęłam przy ladzie z tacą na ręce, rozglądając się bacznie. Niech to, przecież sama go obsługiwałam, na litość boską. Zagryzłam wargę, próbując sobie przypomnieć, jakich mięśni się używało do skonstruowania uśmiechu, którym obdarzałam klientów. To był jeden z tych zaliczających się do stałych bywalców Damar’s Place. Doskonale wiedziałam, jak wyglądał, ba, nawet jak się nazywał. A stanęłam jak głupia, bo mi się przypomniało, że sukienka, którą chciałam ubrać, została w pralni i dzisiaj mijały trzy tygodnie od dnia, w którym ją tam oddałam. Jezu, przecież namyślałam się nad tym kilka dni! Nie miałam kiedy po nią pojechać! Cholera! Chciałam sobie przyłożyć w twarz. Brakowało mi tylko teatralnego załamania nerwowego na podłodze. Zmarszczyłam czoło, czując ból wargi i natychmiast wypuściłam ją spomiędzy zębów. Potrząsnęłam głową, zastanawiając się, czy gdyby Kaulitz pojawił się tutaj ze dwa razy od poniedziałku, byłoby mi jakoś lepiej z myślą, że się z nim zobaczę. Próżne nadzieje. Pewnie byłoby gorzej, o ile to w ogóle możliwe. Pisnęłam, gdy Marina nagle zdzieliła mnie po tyłku, aż podskoczyłam. Odwróciłam się do niej, posyłając jej mroczne spojrzenie, ale natychmiast ruszyłam w kierunku klienta, siłując się ze swoją kamienną twarzą, by się uśmiechnąć. Tak! Udało się! – Smacznego, proszę pana. – powiedziałam gładko, a pan, który ponoć nazywał się Bruce, wyszczerzył do mnie swoje białe zęby tak szeroko, że w kącikach jego oczu pojawiły się urocze zmarszczki mimiczne. Wyglądał na faceta przed czterdziestką, co w sumie mogły potwierdzać jego lekko siwiejące włosy przy skroniach. Wydawało mi się, że był kimś z wysokiej półki, biorąc pod uwagę, że zawsze był ubrany w garnitur i pojawiał się tutaj na lunch, ale nigdy wcześniej go nie spotkałam, więc nie byłam pewna. Może to i lepiej. Lepiej, żeby mnie kojarzył tylko z tą restauracyjką.

- Ciężki dzień, co? – skinęłam mu głową, wiedząc, że chociaż jemu mogłam powiedzieć, jak było naprawdę. Zdawał się być bardzo przyjemnym człowiekiem. – U mnie też. Jedynym pocieszeniem jest to jedzenie i pani uśmiech. – dodał, a ja, nie mogąc się powstrzymać, uśmiechnęłam się jeszcze szerzej. Ten facet zawsze rzucał takimi tekstami, a ja jakoś nigdy nie potrafiłam ich uznać za coś tandetnego. Był przy tym taki uroczy! – O, od razu lepiej, Aida. Mamy dzisiaj piątek, proszę o tym pamiętać. – mrugnął do mnie okiem, a ja pokiwałam głową.

- Mam nadzieję, że spędzi go pan spokojniej, niż ja. – odparłam, czując chmarę motylków w brzuchu na myśl, że jeszcze doba z hakiem i spotkam się z Kaulitzem. Tylko co z tą cholerną sukienką? Będę musiała obmyślać plan jeszcze raz...

- A to dlatego jest pani taka zdenerwowana? – spytał, a gdy znów skinęłam głową, on machnął na mnie ręką. – Zapewniam panią, że nic nie może być gorszego niż spotkanie z byłą żoną. – stwierdził, a ja zmarszczyłam czoło, mając przed oczami Dereka. – Proszę być dobrej myśli, a jeśli to nie pomoże, niech pani sobie coś ugotuje. Pani jedzenie potrafi zdziałać cuda.

- Dziękuję, proszę pana. – dygnęłam przed nim, a on roześmiał się dźwięcznie. Czasami niektóre rzeczy były takie proste. Ta konwersacja była idealnym tego przykładem, czyż nie? Dwoje ludzi, którzy po prostu mówili do siebie bez żadnych gwałtownych uczuć. Po prostu rozmowa. Nie czułam się przytłoczona i zmęczona i to było jak przeogromna ulga, która przynajmniej na chwilę pozwoliła mi na swobodny oddech. – W takim razie życzę panu smacznego i niech pana spotkanie ułoży się po pana myśli. – powiedziałam w końcu, a potrząsnął głową.

- Gdyby z moją byłą żoną to było takie proste, zapewne wciąż bylibyśmy małżeństwem, ale dziękuję. – uniósł szklankę z sokiem pomarańczowym w moim kierunku w geście toastu i upił łyk, nie spuszczając ze mnie swojego wzroku. Odwróciłam się na pięcie, zastanawiając się nagle, o ile bardziej skomplikowane by było moje życie, gdybym wzięła ślub z Derekiem. Przed oczami mignęło mi granatowe pudełeczko z pierścionkiem w jego szafce nocnej i westchnęłam ciężko. Chyba jednak wolałabym przestać o nim myśleć. A najlepiej to o wszystkich facetach, jakich stworzył ten przykry świat.

Sobota.

Nie mogłam spać. Naprawdę, próbowałam. Od wczorajszego wieczora miałam taki ścisk w żołądku, który nie był spowodowany głodem, a każdy był mi świadkiem, że od przedwczoraj nie tknęłam niczego prócz smoothie z leśnych owoców, który sobie zafundowałam w środku dnia. I prócz kawy. Na litość boską, chciałam się jakoś przestawić, ale żadna rzecz nie działała. Byłam strzępkiem nerwów, bolał mnie żołądek, głowa, cierpiałam na bezsenność, a jakimś cudem miałam szeroko otwarte oczy. Uniknęłam kolizji na drodze, histerii i z tego wszystkiego wyglądałam prawie normalnie. Cóż, prawie. Gdyby było tak jak zawsze, Marina by mnie nie tuliła, a właśnie to robiła.

- Wymyśliłaś już, co założyć? Bo jakoś nie uwierzę, że o tym nie myślałaś. – wymruczała w moje włosy, a ja wzruszyłam ramionami. Czy ona mogłaby mnie schować przed Kaulitzem i powiedzieć mu, że mnie nigdy nie odda? Byłabym wdzięczna. – Może wpadnę do ciebie po robocie, co? Ty weźmiesz kąpiel, a ja ci coś znajdę. – zaproponowała po chwili, a ja uniosłam brew z dezorientacji.

- A ty nie widzisz się dzisiaj z Shaunem? – spytałam, a ta potarła dłońmi moje plecy.

- Skarbie, ty wyglądasz dzisiaj, jakbyś zobaczyła w kuchni ducha. Najchętniej bym cię jeszcze zawiozła na Venice Beach, gdybyś nie miała nic przeciw, ale pewnie się na to nie zgodzisz, więc zaopiekuję się tobą do momentu twojego wejścia do taksówki. – odpowiedziała poważnie, a ja zmarszczyłam czoło, próbując sobie przypomnieć, jak wyglądałam dzisiaj, gdy stałam przed lustrem. Zdawało mi się, że nie było aż tak źle. Uniosłam głowę, by wyjrzeć zza Mariny i zerknąć na zegarek. Odetchnęłam z ulgą, gdy doszło do mnie, że mogłam tak jeszcze postać ze trzy minuty w jej objęciach. Boże, już zapomniałam, kiedy ostatnio się do niej przytulałam i dopiero zreflektowałam, że mi tego naprawdę brakowało. – To co, zajdę do ciebie i ci pomogę, co?

- Okej. – wymruczałam, wtulając się w nią bardziej, na co zareagowała westchnięciem. Boże, to, co się ze mną działo, przechodziło wszelkie oczekiwania. Ja chyba jednak nigdy się tak nie zachowywałam. Z Derekiem jakoś nie czułam się tak bezsilna i nie potrzebowałam pomocy przy wybieraniu ubrań. – Ale z Shaunem wszystko w porządku?

- Z Shaunem wszystko w porządku. – odparła cicho, a ja uśmiechnęłam się lekko. Przynajmniej ona nie była tak rozchwiana emocjonalnie jak ja. I to całe szczęście, bo nie wiem, jak długo uda mi się niczego nie spieprzać w pracy. Chyba jednak dobrze, że przyprowadziłam do niej Shauna.

Siedziałam w wannie, mając ochotę nigdy więcej z niej nie wyjść. Moje dłonie drżały tak, jakbym miała nadciśnienie, dyszałam jak wściekła i byłam bliska łez. Nie mogłam tego powstrzymać, naprawdę. Najchętniej opróżniłabym butelkę wina, gdybym mogła, a, do cholery, to była ostatnia rzecz, na jaką mogłam się zdobyć. Nawet nie chciałam wiedzieć, co by się stało, gdybym przyszła na spotkanie pijana. Spotkanie? Jak miałam to nazwać? Czy to była randka? Jęknęłam cicho, przywalając sobie mokrą dłonią w czoło. A co jeśli on?... O Boże, dlaczego pomyślałam o tym w takich kategoriach? Złapałam się automatycznie za brzuch, czując ostre mrowienie i zacisnęłam powieki. Zostało mi trochę ponad godzinę czasu do dziewiętnastej i miałam ochotę zacząć wrzeszczeć. Ten tydzień wlókł się niemiłosiernie, a teraz już nie mam czasu na nic! Boże, oszaleję!

Odetchnęłam głęboko, próbując się zebrać w sobie i podniosłam się, by w końcu się opłukać, wyjść z tej cholernej łazienki i sprawdzić, co takiego wynalazła dla mnie Marina. Zerknęłam na swoje nagie ciało i w trybie ekspresowym rzuciłam się rączkę prysznicową. Szlag, czy ja miałam cokolwiek dobrego w szafie, a co nie było prezentem od Dereka?! Nie chciałam spotkać się z Kaulitzem w ubraniach od byłego faceta, choćby nie wiem jak drogie i piękne były!

Nie przejmując się mokrymi śladami stóp, ślizgając się na posadzce, wyleciałam z łazienki ubrana tylko w ręcznik. Wpadłam do pokoju, znajdując ubrania na swoim łóżku i ulga zalała mnie tak gwałtownie, że aż mi się zakręciło w głowie.

- Co jest? – spytała Marina, która właśnie wychodziła z garderoby i spojrzała na mnie z zaskoczeniem.

Zamrugałam oczami, nawet nie wiedząc, dlaczego to było dla mnie takie ważne. Byłam tak cholernie irytująca nawet sama dla siebie, że to było aż żenujące. – Może być? – wskazała podbródkiem na zestaw, czyli skórzane legginsy, których wartość nie przekraczała dwustu dolarów i szeroka, biała koszulka od The Squad, a ja machnęłam ręką, uśmiechając się szeroko. Wiedziała nawet, że będę chciała zakryć brzuch. Fantastycznie!

- Jesteś geniuszem. – stwierdziłam z powagą, a ona natychmiast się rozpromieniła.

- Pomyślałam, że może założysz te botki na szpilce od YSL, co? – posłałam jej całusa w odpowiedzi, co doprowadziło ją do śmiechu. Zostawiła mnie, bym mogła się przygotować i piętnaście minut później stałam w salonie, w pełni umalowana i ubrana prócz butów, które postawiłam przy drzwiach. Dziwnie czułam się w legginsach, które chyba bardziej niż zwykle mnie opinały i zrobiłam sobie notatkę w głowie, że chociaż w weekend poświęcę pół godziny na ćwiczenia. Jakiekolwiek. Wątpiłam co prawda, żeby to wypaliło, ale przynajmniej warto było choć raz spróbować. – Dzwoniłam po taksówkę, znaj moją zajebistość. – odezwała się Marina, a ja wyszczerzyłam zęby, chociaż już nie miałam na to siły. Zaczynało mnie dopadać zmęczenie, które wpadało w niewygodną interakcję z ekscytacją, która znowu doprowadzała mnie do palpitacji serca. Wolałabym zostać w domu, a jednocześnie chciałam już wyjść i go zobaczyć. – Wiesz, że ostatnio ciężko się z tobą dogadać?

- Wiem. – burknęłam i opadłam ze zrezygnowaniem na kanapę obok przyjaciółki, której głowa natychmiast ulokowała się na moim ramieniu.

- Chyba cię trochę trzepnęło, nie sądzisz?

Westchnęłam głośno.

- Owszem. Nie wiem, co z tym zrobić.

- Nic z tym nie rób.

Parsknęłam śmiechem, kręcąc głową z dezaprobatą.

Kazałam zatrzymać się kierowcy zaraz przed rogiem uliczki, przy której znajdowała się kawiarenka, w której byłam umówiona, nawet nie dziwiąc się, że wybrał tak skromne i ciche miejsce. Zapłaciłam, podziękowałam za podwiezienie i wysiadłam z taksówki, trzymając kurczowo czarną skórzaną kopertówkę. Spokojnie. Na zegarku nie było jeszcze dziewiętnastej, więc miałam jeszcze czas na to, by ostatni raz spróbować się ogarnąć, zanim kolejny raz zrobię z siebie idiotkę. Ruszyłam powoli przed siebie, z całych sił zmuszając się do swobodnego oddychania, co sprawiło, że znowu zaczęłam dyszeć i zachłysnęłam się powietrzem, gdy dochodząc do skrzyżowania, zauważyłam naprzeciw kawiarenki jakiś Hotel o nazwie Cadillac. Poważnie? To chyba nie był argument przemawiający za wybraniem Piccolo na miejsce spotkania? Sapnęłam, czując falę mrowienia między nogami i mruknęłam pod nosem, zaciskając usta w wąską linię. Odgarnęłam idealnie wyprostowane włosy na plecy i skręciłam w Dudley Avenue, odganiając erotyczne wizje sprzed oczu. Nawet go nie znałam. Suche fakty. Uspokój się, Aida.

Zatrzymałam się na chwilę, gdy dotarło do mnie, że pędziłam przed siebie stanowczo za szybko i wyciągnęłam z torebki telefon, by spojrzeć na zegarek. Za dwie dziewiętnasta. Nie wypadało przyjść przed czasem. Zawróciłam, zaczynając się irytować samą sobą. Robiłam sobie bezsensowne problemy tak jak chyba nikt. Minęłam róg i cofnęłam się z powrotem. Boże, przyjdę dwie minuty przed czasem, no i co z tego? Nie moja wina, że byłam punktualna!

Moim oczom ukazały się zajęte już stoliki przy drzwiach wejściowych i poczułam narastającą gulę w gardle, wyszukując w twarzach Kaulitza. Nie było go, ale zdenerwowanie wcale nie odeszło. Zagryzłam wargę, szybko odpuszczając, gdy przyszło mi do głowy, że na zębach może pozostać mi ślad szminki. O Boże, co za beznadzieja.

W oddali słyszałam szum oceanu i głosy ludzi, którzy wcale nie brzmieli na tak zdenerwowanych jak ja, a to odebrało mi jeszcze więcej odwagi. Jeśli bałam się tego mężczyzny tak bardzo, to znaczyło, że to coś... innego, prawda? Coś... złego?

Bezwiednie dotarłam do drzwi wejściowych i przeżegnałam się w duchu, naciskając klamkę. Będzie dobrze. A może jednak się okaże, że to jakiś świr, z którym zdecydowanie nie warto się zadawać i przejdzie mi jak ręką odjął? Z jakiegoś powodu nie byłam skłonna w to uwierzyć, ale przecież istniała taka możliwość, czyż nie? Przejechałam językiem po zębach, ścierając możliwe resztki szminki i rozejrzałam się wokół, ignorując nadchodzącego kelnera. A może jeszcze nie dotarł i byłam tu pierwsza? Boże, nie. Wtedy by to zabrzmiało, jakby mi zależało bardziej, a ja wcale nie chciałam, żeby tak to wyglądało. Gdzie jesteś, Kaulitz?!

Przełknęłam nagromadzoną ślinę, czując, że zaczynało mi być coraz goręcej, gdy wodziłam wzrokiem po ludziach i wciąż w nich nie widziałam Kaulitza. Serce tłukło mi tak boleśnie w klatce, że miałam ochotę złapać się przy wszystkich za pierś i zacząć szlochać. Było mi tak cholernie niewygodnie we własnej skórze, że chyba najlepszym wyjściem z tej sytuacji było zwyczajne opuszczenie lokalu.

- Dzień dobry, witamy w Piccolo... – dotarł do mnie głos młodego kelnera, który kątem oka wyglądał mi na maksymalnie dziewiętnaście lat, ale nawet nie zwróciłam na niego uwagi. – Stolik dla jednej osoby?...

Ciśnienie podniosło mi się nagle tak raptownie, że aż wciągnęłam ze świstem powietrze, gdy dostrzegłam Billa siedzącego po prawej stronie w rogu restauracyjki, patrzącego dokładnie w moją stronę i poczułam, że moje policzki zabarwiły się na czerwono z dzikiej ekscytacji na jego widok. Nie miałam pojęcia, dlaczego to aż tak mnie uderzyło, ale fala motylków, które sprawiły, że chwyciłam się wolną ręką za brzuch, utwierdziła mnie w przekonaniu, że może istnieć ból, którego się pragnie całym sobą.

- Poradzę sobie, dziękuję... – rzuciłam nieobecnie i poszłam, przyciągana siłą jego spojrzenia, które było tak niedorzecznie oczywiste, że musiałam zwymyślać siebie od kretynek, że nie pozwoliłam mu wcześniej do siebie podejść. Siedział ubrany w szarą bawełnianą koszulkę z czymś czerwonym na środku, czego nie mogłam rozpoznać, z dziwnym uśmiechem na ustach i postawionymi do przodu włosami. Wyglądał jak złośliwy dzieciak, który miał zamiar broić, a przy tym zarost sprawiał, że doskonale wiedziałam, że nie jest dzieckiem. Zaskakująca mieszanka, która mi się naprawdę podobała. Gdy byłam o dwa kroki od stolika, poderwał się na równe nogi i znów dotarło do mnie, jak wysoki był. Będąc na jedenastocentymetrowych szpilkach, czubkiem głowy sięgałam mu chyba do oczu. Koszulka z sercem przebitym nożem i napisem na nim „bullshit”. Parsknęłam śmiechem, gdy dotarło do mnie, że oboje mamy na sobie ubrania od The Squad.

Uniosłam głowę, by spojrzeć w jego oczy i uśmiech zamarł mi na ustach, gdy do moich nozdrzy znów doleciał zapach jego perfum. Przełknęłam głośno ślinę, nagle nie wiedząc, co ze sobą zrobić.

- Cześć, miałem nadzieję, że jednak przyjdziesz... – wymruczał i pochylił się nade mną, by pocałować mnie w policzek. Poczułam jego dłoń lekko ściskającą się na mojej talii i usta na mojej skórze i już nie musiał się odzywać, bym wiedziała, że Marina kłamała. Nie trzepnęło mnie trochę. Trzepnęło mnie cholernie mocno, choć myślałam, że to niemożliwe. Niespodzianka! 

~~~~

Jaram sięęęęę, jaram sięęęęęę płytą! *.*

Elisa - Co ty w ogóle szukałaś na starych blogach? Ja ich znieść nie mogę, bo mam zawsze poczucie, że mogłam je zrobić lepiej o.O Z tym pazurem to trochę poczekasz XD Zrobiłam z Damarsa coś super dziwnego xD I też mam nadzieję, że dodam coś prędzej, niż szóstkę i cieszę się, że ci się podobało :)
Miss - Spoko, pewnie znowu sobie zrobię zastój, więc się nie martw, zdążysz wszystko nadrobić, cokolwiek tam chcesz teraz robić :) I nie wiem, czemu hipokrytki jojczą. I tak sobie, kurwa, kupię wersję Super Deluxe. Chuj wie jakim sposobem.
Ewelina - Yaaay, brawa dla Mariny! xD
Dee - Ja zawsze przerywam w takich momentach. Znaczy kiedyś tak robiłam, bo potem przestałam ^_^
Alice - Dziękuję :)
Sternschnuppe - Ta akcja to taka trochę nie do końca się rozkręciła, ale dobra xD
Unknown - Dziękuję! Cieszę się, że przynajmniej garstce luda się to podoba :)
Sadness - Gdzieś musiałam urwać! I tak cud, że coś w ogóle wyprodukowałam! xD nie obiecuję, że wejdę na twojego bloga, bo właściwie to nic nie czytam, ale postaram się zajrzeć :) I ej, Kaulitz naprawdę się spodobał Aidzie i jeszcze się sama nakręciła, więc musisz ją zrozumieć, to taki efekt uboczny xD
Claudia - Trochę rzygorzutnie. Ale tylko trochę xD I nie musisz lubić obrazka, bo ja go lubię i szacun dla Miss, że mi w końcu bloga naprawiła! <3