00. No Better Place Than Veggie Grill.

Jest kilka rzeczy, których nie lubię w swoim bracie. Pierwszą rzeczą jest jego podejście do życia, które może i nawet działa, ale nie na pewno na innych. Mojemu bratu wydaje się, że wszystkie decyzje, jakie podejmuje, są bardziej niż słuszne i że on sam nigdy się nie myli. Bądźmy wszyscy szczerzy – nie ma takiej osoby, która w swoich osądach byłaby nieomylna, bo nikt nie jest żywym przykładem Boga, tak? Tak. Drugą rzeczą jest to, że przyjmuje taktykę odwiedzania siostry o kryptonimie „im mniej domysłu tym lepiej dla niej”, co oczywiście jest bzdurą, a mimo wszystko on potrafi do mnie przyjechać i zabrać mnie na lunch, czy cokolwiek innego albo wtedy, kiedy jestem w pracy, albo wtedy, kiedy jestem równie mocno zajęta. Nie mam w takich momentach ani czasu ani chęci, ale jego to zdaje się nie imać. To jak rzucanie grochem o ścianę, a może nawet i ściana jest bardziej kumata. No i kolejną rzeczą jest jego błoga ignorancja. Żyje sobie w bańce mydlanej, mając innych w miejscu, gdzie jest głęboko i nie dochodzi światło słoneczne. I tak dalej i tak dalej... Byłabym w stanie to znieść tak długo, jak on by zachowywał się w taki swój „jakubowy” sposób z dala ode mnie, ale nie, on musi to wszystko ujawniać dokładnie przed moją twarzą, jakbym ja tylko na to czekała. A prawda jest taka, że nie czekałam. Szczególnie nie dzisiejszego dnia, kiedy miałam wyjątkowo parszywy nastrój i nie miałam ochoty siedzieć nawet na zapleczu Damar’s Place i gapić się na rosnące babeczki.

Nie znosiłam się przebierać w pośpiechu, nie zjadłam nawet śniadania i szczerze powiedziawszy, miałam ochotę rzucić mu sałatką Kale Side prosto w pysk i posypać quinoą te jego jasnobrązowe włosy, zamieszać mu tam trochę i wyjść, nie zapłaciwszy nawet za swoje jedzenie. Po co ja tutaj siedziałam? Ledwo co skończyła się pora lunchu, a on przyszedł do mnie, jakby był zainteresowany faktem, że miałam teraz odrobinę czasu do odetchnięcia, do jakiegokolwiek odpoczynku. On przyszedł i zabrał mi to sprzed nosa tak po prostu na rzecz wegetariańskiego jadłospisu, jakby mnie to miało ucieszyć. Też mi co.

- ...słuchasz mnie. – doleciało do mnie, kiedy tak brodziłam widelcem w talerzu. Nawet nie podniosłam głowy, bo byłam pewna, że najprawdopodobniej gadał coś o rodzinie i znajomych, o których ja nie chciałam faktycznie słuchać.

- Brakuje mi tu czegoś. – oznajmiłam więc, przekładając prawą nogę na lewą, gdy pierwsza zaczęła mnie mrowić. Cholernie obcisłe rurki. Jakim cudem nie pękły mi w nich szwy, to ja nie miałam pojęcia. Wyglądałam tutaj dziwacznie, nie przypominałam nawet kobiety w swoim fachu. Chyba naprawdę nie miałam dzisiaj humoru.

- Znowu się zaczyna. – westchnął tragikomicznie Kuba i kątem oka zobaczyłam, jak rozsiada się na drewnianej ławce. – No dalej, powiedz mi, czego ci tutaj brakuje, panno Znam Się Na Jedzeniu Jak Nikt Inny. – zakpił, a ja posłałam mu litościwe spojrzenie, czując coraz większą potrzebę przyłożenia mu czymkolwiek. Może to był zbliżający się okres? Przecież nasze rozmowy zawsze tak wyglądały, a nigdy wcześniej nie irytował mnie tak jak dzisiaj.

- Mięsa, Kubuś. Przyprowadziłeś mnie do wegetariańskiej restauracji, kiedy ja jestem mięsożerna. – zauważyłam trzeźwo i upiłam łyk soku pomarańczowego. – Nie myśl sobie, że tym razem ja płacę, bo nie mam nastroju na głupie gierki, więc już teraz wybij to sobie z głowy. Nie lubię jedzenia, które nie ma mięsa, okej?

- Co ty jesteś dzisiaj taka drażliwa? – spytał, patrząc na mnie spod uniesionej brwi, a ja wzruszyłam ramionami. – W porządku, nie poruszę tematu rodziców, pasuje? Po prostu spędźmy ten czas jak rodzeństwo, niczego więcej nie wymagam. – z powrotem nachylił się do swojej miski z czymś, czego chyba bym nawet kijem nie tknęła, biorąc pod uwagę, że nie znosiłam przeciwstawnych smaków na jednym talerzu i spojrzał na mnie znacząco. – Nie odbierałaś ode mnie telefonów od prawie miesiąca, więc nie rozumiem, dlaczego byłaś taka zaskoczona moim pojawieniem się.

- Byłam zajęta. – mruknęłam wymijająco. Nie moja wina, że uciekałam od problemów. Taka już byłam, a on powinien o tym doskonale wiedzieć.

- I dlatego nie odpisałaś na mojego SMSa z pytaniem, czy żyjesz, głupim „tak”. – pokiwał głową, a ja wbiłam wzrok w  swój talerz, wyszukując na nim quinoę, jakby to było wspaniałym zajęciem. Ta rozmowa była męcząca. – No dobrze. Więc co u ciebie? – spytał w końcu, a ja kolejny raz wzruszyłam ramionami. Znów upiłam łyk soku i tępo powiodłam wzrokiem za pośladkami klienta Veggie Grill, który zmierzał do stolika ustawionego przy tej samej ławce, na której siedział Kuba, oddalonego od nas o jakieś dziesięć metrów. Pośladki były odziane w ciemne jeansy, a wyższa partia ciała w szarą koszulkę, która mogłaby się zlać z tłem moich rurek. Lubiłam taki styl. Taki, jakby właściciel ubrań miał wszystko gdzieś, jakby przyszedł tylko coś zjeść, nie patrząc na to, kto się na niego gapił w sposób, w jaki ja to robiłam. Tymczasem ja miałam na sobie białą koszulkę, obcisłe szare rurki i klasyczne czarne szpilki, które może nie były tak całkowicie niewygodne, ale nijak się miały do trampek, które miał właściciel tych niezłych pośladków. Mogłabym się zamienić z nim tymi ubraniami, pomijając drobny fakt, że on pewnie nie założyłby szpilek. O rurkach nie wspomnę, bo wyglądał dość szczupło, a ja znowu nie byłam takiej kruchej budowy ciała. Westchnęłam. Powinnam w końcu zainwestować w siłownię, fitness czy cokolwiek. Gdybym tylko jeszcze miała na to czas, a ja każdy wolny dzień przeznaczam na imprezowanie. Nie żebym miała wiele tych wolnych dni. Gdybym jednak miała ich więcej, prawdopodobnie spałabym do południa i o tej godzinie miałabym tak samo niemrawy wyraz twarzy jak ten od pośladków i też bym tak ziewała. Tylko ja nie starałabym się tego ukryć tak, jak on to robi. A może bym to robiła? Pewnie do momentu, kiedy dostałabym kawę. Ale na pewno nie miałabym czapki na głowie. Wolałabym mieć spięte włosy na czubku głowy tak, jak mam to teraz, kiedy jestem poza pracą i już mniej mnie obchodzi, co pomyślą ludzie o osobie, która udaje kobietę biznesu. No i brak mi kolczyków w ustach, nosie... Zaraz.

Potrząsnęłam głową, mrugając oczami, gdy dotarło do mnie, że bezceremonialnie otaksowywałam człowieka, jakby był manekinem na wystawie i to jeszcze zupełnie nie zdawszy sobie sprawę, że on to widział. Niech to szlag!

Oderwałam od niego wzrok, czując, że rumieniec powoli wypełzał na moją twarz i szybko dossałam się do szklanki z sokiem, spoglądając na brata, jakby był moją jedyną deską ratunkową. Boże, czy ja nie wypiłam dzisiaj kawy, że byłam tak nieprzytomna? Co się ze mną działo?

- Wszystko dobrze. – odparłam machinalnie, prawie opluwając się sokiem, jakby wypadło mi z głowy zapamiętanie, że to, co się miało w ustach, należało połykać. – Wszystko dobrze. – powtórzyłam, choć wiedziałam, że tylko się przez to pogrążałam. Kątem oka zerknęłam w stronę mężczyzny i żachnęłam się, gdy zauważyłam, że on wciąż patrzył w moim kierunku. Dopiero po chwili dotarło do mnie, jak szybko biło mi serce i jak bardzo trzęsły mi się dłonie. Cholera, dlaczego musiałam się gapić na faceta w tak idiotyczny sposób, kiedy on był taki przystojny? Gdy już ściągnął tę czapkę, okazało się, że miał blond włosy ścięte po bokach dokładnie tak samo jak Kuba, tylko te na czubku głowy miał dłuższe i rozwichrzone w przeciwieństwie do mojego brata. Z wrażenia aż ścisnęło mnie w dołku i poczułam falę wyjątkowo podekscytowanych motylków w brzuchu. Nie był ogolony, a ja miałam cholerną słabość do mężczyzn z zarostem. Boże, znów się na niego gapiłam! – A co u ciebie? – spytałam Kuby, choć nawet nie byłam pewna, czy on już przypadkiem się nie odezwał. Szum w uszach skutecznie zagłuszał wszystkie dźwięki z zewnątrz. Matko, nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio aż tak zareagowałam na jakiegokolwiek człowieka na tym globie!

- Świetnie, rodzice ciągle chcą mnie wciągnąć do firmy, ale się nie daję. Co prawda zablokowali mi dostęp do pieniędzy, ale... – reszta mi umknęła, bo mężczyzna wyciągnął telefon i zaczął w nim coś szperać, a ja wykorzystałam moment, by mu się bliżej przyjrzeć i gdy tylko udało mi się to zrobić bez jakichkolwiek porównań, rzeczywistość uderzyła mnie jak obuchem.

- Boże, co za żart... – jęknęłam, chwytając szklankę, by wypić duszkiem resztę soku. Bill Kaulitz. Jak mogłam być taka głupia, by nie zorientować się wcześniej? Ten facet był sławny, a ja się na niego lampiłam jak pokręcona fanka, których ma na pęczki, a przecież ja nie byłam z tych! Ja nie byłam z tych, co prosiły o autograf, co robiły zdjęcia ze znanymi osobami, ani nie byłam z tych, które publicznie szacowały facetów!

Skupiłam się z powrotem na Kubie, ale było już za późno. On już się odwrócił w bok i dostrzegł wokalistę, a mi zrobiło się gorąco jak w upalne dni bez klimatyzacji. Byłam za młoda na zawał, niech on nie kombinuje!

- Znasz go? – spytał, a ja natychmiast potrząsnęłam głową.

- Nie, nie znam i nie gap się tak! – syknęłam, czując minimalny powiew ulgi, gdy doszło do mnie, że dzięki temu, że rozmawiamy po polsku, Bill Kaulitz nie zorientuje się, że właśnie go obgadywaliśmy. – On jest znany, nie gap się! – powtórzyłam głośniej, a Kuba posłał mi sceptyczne spojrzenie.

- Dlaczego ci tak odbija? Idź po autograf. – wzruszył ramionami, a ja dosłownie nie mogłam uwierzyć własnym uszom.

- Nie ma mowy, nie chcę jego autografu, do cholery. – rzuciłam stanowczo, a potrzeba, by go czymś uderzyć, powróciła ze zdwojoną mocą. Czemu miałam to paskudne uczucie, że ten czubek coś zaraz nabroi? – Kuba, skup się. Pytałam, co u ciebie.

- To ty nie mogłaś się skupić od momentu, kiedy ten koleś tu wszedł. – wytknął mi, a mi z zażenowania zakręciło się w głowie. Powinnam stąd wyjść. Natychmiast. – Czasami z tobą gorzej, niż z dzieckiem... – westchnął i skoczyło mi ciśnienie, aż zrobiło mi się jasno przed oczami, gdy wyciągnął ze swojej torby zeszyt i długopis. Szlag, nie! On nie miał zamiaru zrobić to, co mi się zdawało, że ma zamiar zrobić?! – Nie ma za co, siostra. – uśmiechnął się do mnie i wstał, a ja wytrzeszczyłam oczy, czując jak moje policzki pulsują z gorąca, gdy tak po prostu ruszył do stolika Billa Kaulitza, jak gdyby to nie było nic nienormalnego. Nie! O Boże, nie! Czy jemu już całkiem na mózg padło?! Kto mu kazał?!... – Cześć, jestem Jacob, a to jest moja siostra, Aida... – usłyszałam, a brązowe tęczówki swobodnie powędrowały z mojego brata do mnie, aż mnie zemdliło. Nie uśmiechnął się, ale nie wyglądał też na poirytowanego, niemniej jednak nie zamierzałam uczestniczyć w tej farsie ani sekundy dłużej. – Zastanawiałem się, czy miałbyś chwilę, by podpisać się dla niej na kartce... – dodał swoim najbardziej przekonywującym tonem, który gładko wykorzystywał w podbramkowej sytuacji, a ja chwyciłam swój telefon, torebkę i zerwałam się z krzesła tak gwałtownie, że kolanem przyłożyłam w stolik.

- Kurwa mać!... – wycedziłam przez zaciśnięte zęby i licząc każdy krok, by się nie zabić w dwunastocentymetrowych szpilkach w nagłym stresie, wypadłam z Veggie Grill, aż zrobiło mi się słabo, gdy buchnęło we mnie duszne powietrze. Zrobił ze mnie idiotkę! Niech szlag trafi tego sukinsyna! Co ja mu zrobiłam, że co jakiś czas musiał mnie tak upokarzać?! Ha, jeśli myśli, że tym razem tak łatwo mu to wybaczę, to się grubo myli! Po moim trupie!

Zdeterminowana, choć zaczerwieniona i rozdygotana, twardym krokiem wystartowałam do Escalade’a, by zniknąć z tego miejsca i już nigdy więcej się tu nie pojawić. Wiedziałam, że wegetariańskie jedzenie to zło! Wiedziałam!

~~~~
Ps, wybaczcie za niedokończony wygląd bloga, no ale shit happens xD Yyyyy i błąd w nagłówku! xD

Asia - Cokolwiek miałaś na myśli xD
Oliwia - Dziękuję za wpierdol :D Kubuś to chyba bardziej wkurwiający niż wspaniały, ale dobra xD I ej! No odrobinę wyrozumiałości, stoję z pisaniem już długi czas! I nie zjebałaś xD
Ewelina - Mówiłam, że wygląd bloga nie jest dokończony. Wygląda jeszcze trochę yyyyyy nieprofesjonalnie, ale że nie umiem tego naprawić, to tego... xD I cieszę się, że się podobało <3
Sternschnuppe - Biedna Ty, buuu :D A no i gdybym miała dodawać częściej, musiałabym pisać częściej, a nie nadziergałam już nic chyba od ponad dwóch tygodni. I ciągle mam rozjebany laptop także... =.=
Miss Margaret - A chuj wie o co cho o.O I powodzenia z Shelterem xD
Elisa - Mówiłam o kopiowaniu! Może nie Tobie, ale mówiłam, więc słuchaj xD Czcionka się zjebała jak cały blog i jeszcze nie wiadomo o co z tym wszystkim chodzi, więc przez jakiś czas może tak sobie pozostać. Z góry przepraszam. Auto pasuje :P